May 26, 2013

வாழ்த்து

சற்று ஒடிசலான கையெழுத்தில், மாதவி கிருஷ்ணன் என்று எழுதிய வாழ்த்து தபாலில் வந்திருந்தது.

எங்கள் திருமண நாளைப் பத்து வருடமாய் ஞாபகம் வைத்திருக்கிற ஜீவன். அலுவலகத்திலிருந்து திரும்பியவனிடம் புவனா காபியையும் வாழ்த்தையும் கொடுத்தாள்.

"காலைல தபால்ல வந்திச்சு."

"வேற போஸ்ட்...?" என்றேன்.

"இல்ல."

அலுப்பில், காபிக்கு முதல் உரிமை கொடுத்தேன். குடித்த சுறுசுறுப்பில் வாழ்த்தைப் பிரித்தேன்.

'அன்புடன்... மாதவி கிருஷ்ணன்!'

"மறக்காம அனுப்புறா!" என்றேன் வியப்புடன்.

"அவங்களுக்கு எப்ப மேரேஜ் டே?" இது புவனாவின் கேள்வி.

"ஞாபகம் இல்ல. ஜூன்லயா... ப்ச்... தெரியல!"

பத்தாவது வாழ்த்து இது. வருடம் முழுவதும் வேறு கடிதப் போக்குவரத்து இன்றி, இந்த ஒரு நாளை மட்டும் அர்த்தப்படுத்தத் தவமிருக்கும் பிற 364 நாட்கள்.

"நான் ஒரு தேங்க்ஸ் கூட எழுதினது இல்ல" என்றேன் குற்ற உணர்வுடன்.

"இதுல அட்ரஸ் இல்ல."

"டைரில எழுதி வச்சிருக்கேன்!"

என்னவோ தோன்றியது. இந்தத் தடவை 'தேங்க்ஸ்' என்று எழுத வேண்டும்போல். டைரியில் ஏதேதோ விலாசங்கள். சில தாள்கள் இடையே கிழிபட்டு பாபுவின் கிறுக்கல்கள் வேறு.

"ஏய் புவனா... இதுல பேப்பர் கிழிக்காதன்னு எத்தனை தடவை சொல்றது!"

மண நாளில் ஏன் எரிச்சல் காட்டுகிறேன் என்று உடனே சுதாரித்தேன்.

"இல்ல பாரேன்! அட்ரசைத் தேட முடியல."

"இங்கே கொண்டாங்க!"

புவனாவிடம் நான் அடிக்கடி ரசிக்கிற விஷயம் அவள் நிதானம். வாங்கிப் பிரித்துக் கொண்டே வந்தவள் ஒரு பக்கத்தைக் காட்டினாள்.

"இதுவா பாருங்க!"

திரு.கே.எம்.கிருஷ்ணன், நெ.10, பாரதி நகர்.

"ஆமா இதுதான். நான் அவள் பேர்ல தேடினேனா..."

புவனாவிடம் இன்னொரு ரசனையான விஷயம்... திரும்பி மடக்க மாட்டாள். போய்விடுவாள் பேசாமல்.

ஒரு இன்லண்டைத் தேடி எடுத்து அமர்ந்தேன். என்னவென்று எழுதுவது?

"புவி... நீ ஏதாச்சும் எழுதறியா?"

"நானா?..."

ஒற்றை வார்த்தையில் குறுகத் தெறித்த அர்த்தங்கள் நிமிட நேரம் எதிரே நின்று ஜாலம் செய்தன.

"இல்ல... என்னன்னு எழுதறது?"

"என்ன மனசுல வருதோ அதை எழுதுங்க. எனக்கு உள்ளே வேலை இருக்கு."

போய்விட்டாள்.

கூப்பிட்டுக் கேட்கவேண்டும் போல் தோன்றியது. புவனா... உனக்குப் பொறாமையே வராதா? யாரோ ஒருத்தி உன் கணவனுக்கு மண நாள் வாழ்த்து அனுப்புகிறாளே...

அன்புள்ள மாதவி... எழுதி உடனே கிருஷ்ணனையும் சேர்த்தேன். அன்புள்ள மாதவி கிருஷ்ணன்... ச்சே!... ஏதோ அன்னியப்பட்டு நின்றது போல ஒரு பிரமை. இனி கிருஷ்ணனை அடித்தால் அசிங்கமாகி விடும். விட்டாலோ மனசு உறுத்தல். தனித்தாளில் எழுதி பிறகு காப்பி செய்து விடலாமா? அவசரத்திற்கு அதே டைரிதான் கிடைத்தது. என் பங்கிற்கு ஒரு தாளைக் கிழித்தேன்.

நம் சின்ன வயசு நட்பு இன்னும் உன்னால் ஜீவிக்கிறது. வாழ்க்கைப் பாதை நமக்காய் வெவ்வேறு வழித்தடங்களைக் காட்டியிருந்தாலும் அன்பால் நாம் பிணைக்கப்பட்டு நிற்கிறோம்.

சின்னக் குருவிக் கூட்டை விளையாட்டாய் நான் கலைத்த அந்தப் பழைய தினம்... உனக்கு நினைவில் நிற்கிறதா?...

நீ அழுதாய். ஏனென்று எனக்கு அப்போது புரியவில்லை. போடி.. என் இஷ்டம் என்று வாதித்தேன். கூடிழந்த குருவி சற்று நேரம் கீச் கீசென்று சிறகடித்தபோது வேடிக்கை பார்த்தேன். திரும்பக் கட்ட இயலாதபோது எனக்கு அழிக்கவும் உரிமையில்லை என்று உன் அழுகை பின்னொரு நாளில் உணர்த்தியது.

என் மண வாழ்வின் ஆரம்ப நாட்களில் ஒருநாள் என் வீட்டிற்கு வந்தாய். புவனாவும் நீயும் சந்தித்த முதல் நிமிடம்.

நாம் நிறைய நேரங்கள் ஒன்றாய்ச் சுற்றி இருக்கிறோம். ஆனால் உன்னை நான் முழுமையாய்ப் புரிந்து கொண்டதாய் உணர்ந்ததே இல்லை. புரிந்து கொள்ளவும் முயற்சித்தது இல்லை.

ஆனாலும் நீயும் புவனாவும் பார்த்துக் கொண்டபோது ஏன் மிரண்டு போனேன்?!

உன்னில் எனக்குப் பிடித்துப் போன பல விஷயங்களைப் புவனாவுடன் ஒப்பு நோக்கி ஏன் என் மனம் அதிர்கிறது?

நீங்கள் இயல்பாய்ப் பேசிக் கொண்டீர்கள். அப்போது சமையல் ஆகவில்லை. நீ காய்கறி நறுக்க உதவினாய். இருந்தவற்றில் எனக்குப் பிடித்ததை மட்டும் அரிந்து கொடுத்தாய். பேசாமல் பேசிய அந்த நிமிடம்...

புவனா ஏனோ படபடப்பாய் இருந்தாள். நீதான் முழுச் சமையலும் செய்தாய். என்னையும் உன் கணவரையும் அமர வைத்துப் பரிமாறினாய். பின்பு, நீயும் புவனாவும் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு சாப்பிட்டீர்கள்.

அவ்வளவுதான். அதன் பிறகு நாம் நேரில் சந்திக்கவே இல்லை. எனக்கு மாற்றலானது. 6 வருடங்கள். பின்பு திரும்பி வந்தேன். இத்தனை வருடமாய் உன் வாழ்த்து மட்டும் தவறவே இல்லை.

மாதவி... (ஸாரி... கிருஷ்ணனற்றுப் பிரயோகித்ததற்கு) உனக்கு நான் ஏதோ ஒரு வகையில் கடன்பட்டு நிற்கிறேன். உன் பாசம்... இல்லை... கருணை... சரி ஏதோ ஒன்று என்னைத் திக்குமுக்காட வைக்கிறது. மாதவி... எனக்கு அழுகை வருகிறது. என் தாம்பத்யம் சில நேரம் வானவில் ஜாலமாய். சில நேரம் இடி, மழையுங்கூட. ஆனால், இந்த வாழ்த்து என்னை, என் வாழ்நாளை அர்த்தப்படுத்தி நிற்கிறது.

நான் நன்றி சொல்லப் போவதில்லை. ஏன் சொல்ல வேண்டும்? எந்த எதிர்பார்ப்புமற்று நீ காட்டும் அன்பிற்கு நான் கடன்படுகிறேன். இதுவே எனக்குப் பிடிக்கிறது. உன் கணவரைக் கேட்டதாகச் சொல். குழந்தைகளுக்கு...

"ஏய் புவனா..."

இரைச்சலிட்டேன்.

"என்ன?"

வெளியே வந்தாள்.

"அவ குழந்தைங்க பேரு... என்ன?"

"பெரியவன் ரமேஷ்... சின்னவன் சுரேஷ். லெட்டர் எழுதிட்டீங்களா?"

கொடுத்தேன். படிக்கட்டும். படித்து விட்டு நிமிரும்வரை நிச்சலனமாய் நின்றிருந்தேன்.

"இப்படியேவா அனுப்பப் போறீங்க?"

திகைப்புடன் அவளைப் பார்த்தேன். "ஏன்? எதுக்குக் கேட்கிறே?"

"வேணாம். இன்னொரு தடவை நீங்களே நிதானமாய் படிங்க!"

லெட்டரை என்னிடம் கொடுத்து விட்டுப் போய் விட்டாள். மனசு திமிறியது. காலையில் படிக்கலாம் என்று வைத்து விட்டேன்.

"அன்புள்ள மாதவி கிருஷ்ணன்…
உன் வாழ்த்து பார்த்துச் சந்தோஷம். உன் கணவரை விசாரித்ததாகச் சொல். குழந்தைகள் ரமேஷ், சுரேஷுக்கு என் அன்பு. அன்புடன் சங்கர்."

இதுதான் மறுநாள் நான் போஸ்ட் செய்தது.


(கல்கியில் முன்பு பிரசுரம்)

May 21, 2013

வாழ்க்கை



”உங்க வயசு என்னம்மா?"

"எம்பளது" 80 என்பதைத்தான் அப்படிச் சொல்கிறார் என்று புரிந்தது.

"அப்ப உலக யுத்தம் பத்தி கேள்விப்பட்டிருப்பீங்க"

"எம்டன் குண்டு போட்டப்ப பட்டணத்துலதான் தம்பி நான் இருந்தேன்.. ஊரைக் காலி பண்ணிட்டு ஓடினோம்..புழைச்சாப் போதும்னு"

"சுதந்திரம் கிடைச்சப்ப எப்படி உணர்ந்தீங்க"

"காந்தி மவராசரு பாடுபட்டு ரெத்தம் சிந்தி வாங்கியதாச்சே.. எத்தினி பேரு போராடி.. உசுரைக் கொடுத்து விடுதலை வாங்கினாங்க.. ஆடுவோமே.. பள்ளு பாடுவோமே" பாடும்போது குரல் நடுங்கினாலும் முகத்தில் பிரகாசம்!

"பாரதி பாட்டுன்னா ரொம்பப் பிடிக்குமா?"

"மொத மொதல்ல ஜாதி வித்தியாசம் இல்லாம மனுஷனை மனுஷனா மதிச்ச மகாகவியாச்சே"

"இவ்வளவு தெரிஞ்சு வச்சிருக்கீங்க.. ஆச்சர்யமா இருக்கே"

"ஏன் தம்பி ஆச்சர்யப்படுறீங்க. பொட்டைப் புள்ளைங்க படிப்பறிவு இல்லாம நிக்கணும்னு நினைச்ச காலம் மலையேறிப்போச்சு. இப்ப ஆம்பளைக்கு சமமா பெண்களும் வரணும்னு பிரியப்படற மனுஷங்க அதிகமாயிட்டாங்களே"

"எப்ப உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆச்சு"

"பதினஞ்சு வயசுல புருஷன் வீட்டுக்குப் போனேன்பா"

"எத்தினி புள்ளைங்க உங்களுக்கு"

"மூணு பெத்தேன்.. எல்லாம் பூமிக்குள்ளே போயிருச்சு"

"ப்ச்.. கேட்கவே கஷ்டமா இருக்கு"

"அவரும் சிறு வயசுலயே போயிட்டாரு"

அடுத்த கேள்வி கேட்க நாக்கு எழும்பவில்லை உடனே.

"புகுந்த வீட்டுல அவரு கூடப் பொறந்தவங்க எல்லாம் சின்னதுங்க.. என் மாமியாளுக்கு துணையா நானும் நின்னு அதுங்களை வளர்த்து ஆளாக்கினேன்"

"வேற கல்யாணம் கட்டிக்க.." முழுக் கேள்வி கேட்க மனசு வரவில்லை.

"அந்தக் காலம் வேற தம்பி.. நா(ள்)பூரா ஒழைப்புத்தான்.. சலிக்காம வேலை.. எல்லாரையும் வளர்த்து.. கட்டிக் கொடுத்து.. பிரசவம் பார்த்து.. டேயப்பா.. படம் எடுத்தா.. இப்ப நீங்க பொட்டியில பார்க்கறீங்களே.. வாரம் முச்சூடும்.. அழுதுகிட்டே.. அந்த மாதிரி இருக்கும்"

பாட்டிக்கு நகைச்சுவை உணர்வு அதிகம்தான்!

நிதானமாய்க் கேட்டேன்.

"பாட்டி.. எப்பவாச்சும் ச்சீ.. என்னடா வாழ்க்கைன்னு தோணியிருக்கா?"

அதைவிட நிதானமாய்ச் சொன்னார்.

"நாம.. நம்ம சுகம்னு எம்மனசுல எப்பவும் நினைச்சதில்ல அப்பு.. கண்ணெதிர்ல எம்புருஷன் குடும்பம் வளர்ந்து ஆளானதைப் பார்த்த சந்தோஷம் இருக்கே.. என் காலைச் சுத்தி இப்பவும் அந்த உறவு நிக்கிதே.. என் கண்ணசைப்புல என் மனசைப் புரிஞ்சுக்குதே.. அது போதும் தம்பி.. நான் பொறந்ததற்கு அர்த்தம் கிடைச்சாச்சு"

அவர் முகம் அந்த நிமிடம் இன்னும் கூடுதலாய் பிரகாசித்தது அப்போது.