என்னுலகம்

அத்தனை தெளிவாக இல்லை

என்று விமர்சிக்கப்பட்ட

அறை வாசலில் நிற்கிறேன் ..

வழிதப்பிய நண்பன் எவரேனும்

வரக் கூடுமென ..

இறைக்கப்பட்டவை ..

எதற்கும் பயனில்லை ..

அவசரத்திற்கு கிடைக்காதவை ..

என விமர்சிக்கப்பட்ட

பொக்கிஷங்களின் மத்தியில்

என் இருப்பு.

சகித்துக் கொள்பவர்களும்

முகத்திற்கு நேரே

குறை சொல்லிப் போகிறவர்களும்

விலகிப் போனதும்

நான் சேகரித்த

என் செல்லங்களிடம்

சொல்கிறேன்..

'நாம் நமக்காகவே தான்

வாழ்கிறோம் '

அப்போது அவற்றின்

புன்னகையின் தரிசனம்

பிரத்தியேகமாய்

எனக்கு மட்டுமே!