முன்னுரை

திருமதி வித்யா சுப்ரமணியத்திற்கு நன்றி.. என்னையும் தொடர் பதிவிற்கு அழைத்ததற்கு.

நண்பர் ஆர். ஆர். ஆர். சொன்னது போல முன்னுரை என்றாலே ஞாபகத்திற்கு உடனே வருவது ஜேகே. தான். அவரது முன்னுரைகள் மட்டுமே ஒரு புத்தகமாய் வெளி வந்திருக்கின்றன.

அவரது கதைகள் எவ்வளவு பேசப்படுகிறதோ அதைப் போலவே அவரது முன்னுரைகளும் பரபரப்பாய்ப் பேசப்பட்டன. ஒரு சிங்கத்தின் கர்ஜனையை ஒத்தது அவரது எழுத்துப் பிரகடனம்.

‘சொல்லுகிற முறையினால் எல்லோராலும் ஏற்றுக் கொள்ளமுடியாத விஷயங்களைக் கூட எல்லோருக்கும் இணக்கமாகச் சொல்லி விட முடியும் என்று இந்த நாவலை எழுதியதன் மூலம் நான் கண்டு கொண்டு விட்டேன்..’

என்கிறார் சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள் முன்னுரையில்.

நாவலின் முடிவு குறித்து வருத்தப்பட்டவர்கள் பற்றி சொல்கிறார்.

’நீங்கள் வருத்தப்படுகிறீர்களா.. ரொம்ப நல்லது. அதற்காகத்தான் அந்த முடிவு. அந்த வருத்தத்தின் ஊடே வாழ்வின் போக்கைப் புரிந்து கொண்டால் வருத்தம் என்கிற உணர்ச்சி குறைந்து வாழ்வில் அப்படிப்பட்டவர்களை, அந்நிகழ்ச்சிகளைச் சந்திக்கும்போது மனம் விசாலமுறும்.’

’ஒவ்வொருவரும் தத்தம் மனசுக்குச் சரி என்று படும் காரியத்தைச் செய்ய ‘ஜனநாயக தர்மம்’ மறுக்கிறது. எது எல்லோருக்கும் சரியோ- எது எல்லோருக்கும் ஓரளவு சரியோ- எது பெரும்பான்மையோருக்கு சரியோ அது ‘தவறே’ எனினும் அதனை அனுமதித்து அடிபணிவது ஜனநாயக தர்மம்!

இந்த மாதிரிச் சமூக விதிகளை மறுப்பதும் மாற்றுவதும் அதன் அநியாயமான தீர்ப்புகளைக் காலத்தின் முன்னே மறுபரிசீலனைக்கு வைப்பதும் இலக்கியத்தின் பணியாகிறது.

எனவேதான் இலக்கியத்தில் ‘ஜனநாயக தர்மம்’ அனுமதிக்கப்படுவதில்லை. முரண்படுவதற்குச் சம்மதமளிக்கிற பண்புதான் இலக்கியப் பண்பாகும்.’

ஜேகே வை ஏற்கிறோமோ, மறுக்கிறோமோ.. அவரது முன்னுரைகளின் முழக்கம் நம்மை யோசிக்க வைத்து.. அறிவின் தீட்சண்யத்தில் கட்டுண்டு நிற்போம்.

நெய்வேலி பாரதிக் குமார் அவர்களின் ‘முற்றுப் பெறாத மனு’ தொகுப்பிற்கு அவர் எழுதிய முன்னுரை எத்தனை இயல்பாய் எழுத்தின் ரகசியத்தை உண்ர்த்திப் போகிறது.. பாருங்கள்.

‘ஒரு பானை வனையப்படுவதை விட மிகச் சிறந்த இலக்கியத்தை யாரும் படைத்து விட முடியாது. ஒரு குழந்தையின் முத்தத்தை விட இனிப்பான அனுபவத்தை எந்த சிறுகதையும் தந்து விட முடியாது. ஒரு பூ மலர்வதை விட மென்மையை எந்த கவிதையும் உணர்த்தி விட முடியாது.

இருந்தாலும் மனித முயற்சியானது எல்லாவற்றிலும் உச்சத்தை தொடுவதற்காக தவ்விக் கொண்டே இருக்கிறது. கடல் வழி பிரயாணத்தில் கண்டுணர்ந்த தேசங்கள் பலவும் ஒன்றை தேடப்போய் தென்பட்ட வேறொன்றுதான். அதுதான் இயற்கையின் அற்புதம்.’

இடைசெவல் கிராமத்துக்காரர் என்ன சொல்கிறார் பார்க்கலாமா..

’என்னுடைய எழுத்துக்களைச் சத்தமிட்டு வாசிக்கக் கூடாது. மனசுக்குள்ளேயே - உதடுகள் அசையாமல் கண்களால் வாசிக்க வேண்டும் மௌனத்தில் பிறந்த எழுத்துக்களை மௌனமாகவே படித்து அறிந்தாலே அதன் ஜீவனை உணர முடியும். மௌன வாச்சிப்புக்கென்றே என் நடை உண்டாக்கப்பட்டது. உரத்து வாசிப்பதற்கு அல்ல..’ என்று சொல்கிறார் கி. ராஜநாராயணன்.

படைப்பில் யாவும் சொல்லி விடு.

வான் படைப்பாளி. அதன் பிறகும் சொல்ல

என்ன இருக்கிறது? அதையும் மீறி தனது

படைப்புகள் பற்றி ஏதாவது சொன்னால்

படித்துப் பார்க்க சோம்புகிறவர்களுக்கும்

படிக்காமலே மதிப்புரை செய்கிறவர்களுக்கும்

‘அவல்’ கிடைத்தது போல. (கி. ராஜநாராயணன் கதைகள் முன்னுரை)

அமிர்தம் சூர்யா சொல்கிறார்.. ‘கடவுளைக் கண்டு பிடிப்பவன்’ தொகுப்பில்.

என் புரிதல், திறன், ஆழம். குணம், வெளிப்பாடு இவ்வளவுதான். நான் இவ்வளவுதான் என்று இந்தக் கதைகளின் மூலம் உங்கள் முன் வைக்கிறேன். மற்றவையெல்லாம் உங்களுடையவை. சிலவற்றைச் சொல்லிவிட்டு நான் உங்களையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன்.

புனைவுக்கும் வாழ்வுக்குமான இடைவெளி அழிந்து வாழ்வே ஒரு புனைவாகியிருப்பதை, புனைவு மெல்ல மெல்ல வாழ்வாக உருமாற்றம் அடைவதைத் தரிசிக்கும் சாத்யத்தை சில கணங்களேனும் நான் உணர்ந்திருப்பதால் அவற்றை எழுதிப் பார்க்கிறேன்.

புதுமைப்பித்தன் சொல்கிறார்..

இலக்கியத்தில் இன்னதுதான் சொல்ல வேண்டும், இன்னது சொல்லக் கூடாது என ஒரு தத்துவம் இருப்பதாகவும் அதை ஆதரித்துப் பேசுவதாகவும் மனப்பால் குடித்துக் கொண்டிருக்கலாம். உண்மை அதுவல்ல. சுமார் இருநூறு வருஷங்களாக ஒரு விதமான சீலைப் பேன் வாழ்வு நடத்தி விட்டோம். சில விஷயங்களை நேர் நோக்கிப் பார்க்கவும் கூசுகிறோம். அதனால்தான் இப்படி சக்கரவட்டமாகச் சுற்றி வளைத்துச் சப்பைக்கட்டு கட்டுகிறோம். குரூரமே அவதாரமான ராவணனையும், ரத்தக் களறியையும், மனக் குரூபங்களையும், விகற்பங்களையும் உண்டாக்க இடமிருக்குமேயானால், ஏழை விபசாரியின் ஜீவனோபாயத்தை வர்ணிப்பதாலா சமூகத்தின் தெம்பு இற்றுப் போகிறது?

எனக்கும் கி.ரா. பேச்சில் இணக்கம்தான். வாசகனுக்கும் படைப்புக்கும் நடுவே யாரும் குறுக்கே வரக் கூடாத சூழல் தான் பொருத்தம். ஆனால் சில படைப்பாளிகள் (ஜேகே., லா.ச.ரா., போல) அவர்களின் முன்னுரைகள் மூலம் அடைபட்டுக் கிடக்கும் நம் இதயக் கதவைத் திறந்து, ஒரு விசாலமான பிரதேசம் உருவாக்கி, வாசிக்கப் புகவிருக்கும் படைப்பினை அப்படியே உள்வாங்கிக் கொள்ளும் சாமர்த்தியத்தை உண்டாக்கி விடுகின்றன.

எழுத்து, கலை, இலக்கியம், இப்படி என்ன பெயரிட்டு அழைத்தாலும் சரி.. வாசிப்பின் சுகானுபவம் உணர்ந்த தலைமுறையில் என்னைப் பிறப்பித்த மகா சக்திக்கு தரை படிந்து என் நமஸ்காரம் எப்போதும்.

அதைத் தொலைத்து விட்ட வருத்தச் சுவடு கூட அறியாமல் இப்போது அடுத்த தலைமுறை வந்து விட்டது. நல்ல நல்ல பதிவர்கள் நாவிலே விளையாடும் எழுத்துத் தெய்வம் கணினியிலும் தன் திறமையைக் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.

யாதேவி ஸர்வ பூதேஷு வித்யா ரூபேண ஸம்ஸ்திதா..

நமஸ்தஸ்யை.. நமஸ்தஸ்யை.. நமஸ்தஸ்யை.. நமோ நமஹ..