சைக்கிள்

சைக்கிள் ஓட்டக் கற்றுக் கொள்ள நினைத்தபோது பாபு (எ) ராஜகோபால் தான் நினைவுக்கு வந்தான்.

எதிலுமே தடாலடி. தெரு கவுன்சிலர் பெண்ணையே கலாய்த்தவன். அதுவும் இவனைப் பார்த்தால் வெகுளியாய் சிரிக்கும்.

எனக்குத் தெரிந்து சுமாராய் சைக்கிள் ஓட்டிய முதல் நபர் எங்கள் தெரு எலிமெண்ட்ரி ஸ்கூல் வாத்தியார்.

வீட்டு வாசலில் அவர் ஏற முயற்சிக்கும்போது, அரை பர்லாங் தள்ளி யாரோ நடந்து வருவது.. ஏதேனும் ஒரு வாகனம் கண்ணில் பட்டால் இறங்கி விடுவார். பெடல் செய்து ஏறினால் சுலபம் என்று யாரோ சொன்னதைக் கெட்டியாய் பிடித்துக் கொண்டு பாதி தெரு வரை தார் ரோட்டில் காலைத் தேய்த்து புது ரோடு போட வேண்டிய அவசியம் உண்டாக்கிவிடுவார்.

’ரொம்ப ஈசிடா’

பாபு தைரியம் கொடுத்தான். ரகசியமாய் சிகரட் பிடிப்பான். எங்கள் மத்தியில் அவன் பிடிக்கும்போது ‘வளையம் விடு’ என்று நேயர் விருப்பம் வைப்போம்.

அவன் எங்காவது போக வேண்டியிருந்தால் அப்போது வருவான்.

‘வாடா.. கத்துத் தரேன்’

ஏறத்தெரியாது. இறங்கத் தெரியாது. ஆனால் எப்படியோ ஓட்ட மட்டும் கற்றுக் கொண்ட நேரம் அது.

பாபு பிடித்துக் கொள்ள நான் ஏறி ஓட்ட ஆரம்பித்ததும் அவன் லாவகமாய் (லாகவமா, லாவகமா என்கிற குழப்பத்தை நண்பர் சௌரிராஜன் தான் அழகாய் தீர்த்து வைத்தார். லவ்.. லாவகம் .. இப்படி ஞாபகம் வச்சுக்குங்க. அவரிடம் கேடகல.. லகுவாய் இருப்பதால் லாகவம்தானே என்று. லகுவை விட லவ் பிடித்துப் போனதால்) ஏறி அமர்ந்து இடத்தைச் சொல்லுவான்.

இறங்கப் போகிற இடம் வந்ததும் அவன் குதித்து சைக்கிளைப் பிடித்துக் கொள்ள நான் குதிப்பேன்.

இரண்டு சம்பவங்கள் மறக்க முடியாதவை.

மேலூர் சாலையில் ஓட்டிப் போனபோது எதிரில் ஒரு பாட்டி தடி ஊன்றி நடந்து வந்தார். என் சைக்கிளுக்கு அவர் மேல் என்ன பாசமோ.. பாபு எச்சரித்தான். ‘பார்த்து ஓட்டுடா.. பாட்டி’

அரைகுறையாய்க் காதில் வாங்கிக் கொண்டு பாட்டி மீது விட்டேன்.

குச்சி இரண்டாக உடைந்து விட்டது. பாட்டிக்கு எந்த சேதாரமும் இல்லை.

‘கட்டைல போக’ என்றார் ஸ்பஷ்ட்மாக.

இனி நன்றாக ஓட்ட வரும் என்று தைரியம் வந்தது! பாட்டியின் ஆசிர்வாதம்.

அடுத்த சம்பவம். சைக்கிளை போட்டுக் கொண்டு விழுந்து காலில் சிராய்ப்பு.

வண்டிக்கும் அடி.

‘என்னடா பண்றது..’

“கடைக்காரர் உன்னை பெண்டு நிமிர்த்திடுவார்..” என்றான் பாபு சைக்கிள் பெண்டை முடிந்தவரை நிமிர்த்திக் கொண்டு.

கஷ்ட காலத்தில் குறுக்கு புத்தி சரியாக வேலை செய்கிறது.

கடைக்கு ஐம்பதடி வரை தள்ளிக் கொண்டு போய்.. டக்கென்று குரங்கு பெடல் அடித்து.. கடை வாசலில் லாவகமாய் (!) நிறுத்தி..

“எவ்வளவுண்ணே”

பேரம் பேசாமல் பைசாவைக் கொடுத்து விட்டு முட்டி வலி கூடப் பார்க்காமல்

வேகமாய் ஓடி வந்து விட்டேன்.

பத்தாவது நிமிஷம் பஞ்சாயத்துக்கு கடைக்காரர் வீட்டுக்கு வந்து விட்டார்.

‘என்ன தம்பி.. வண்டிய டாமேஜ் பண்ணிட்டு நைசா கொண்டு வச்சிட்டீங்க’

‘அப்படியா.. நல்லாத்தானே இருந்திச்சு.. ஓட்டிகிட்டு வந்தேனே’

பக்கத்தில் நின்ற என் சுற்றம் என் அப்பாவித்தனத்தைப் பார்த்து ‘உலக நாயகன்’

பட்டம் கொடுக்க நினைத்தபோது..

‘ஒழுங்கா ரிப்பேர் காசு கொடுத்துருங்க’

கொடுத்து அனுப்பி விட்டார்கள்.

‘கடைல இனிமே எடுக்காத.. பக்கத்து வீட்டு சைக்கிள்ல கத்துக்க’

அந்த சைக்கிள் மேலே ஏறி அமர காலைத் தூக்க்க்க்க்க்கி.. கிட்டத்தட்ட திரிவிக்கிரம அவதாரமே எடுக்க வேண்டும். அதை ஓட்டியவர் ரெங்காராவ் கெட்டப்பில் ஆறரை அடி உயரம்.

இரவல் கொடுக்கக் கூடாது என்றே அப்படி ஒரு சைக்கிள்.

சீட்டில் இருந்தால் பெடல் பண்ண முடியாது. பெடல் பண்ண கீழிறங்கினால்.. இரவு தூக்கத்தில் யாரையாவது உதைத்துக் கொண்டிருப்பேன் வலி பொறுக்காமல்.

இரண்டு கையும் விட்டு அழகாய் ஓட்டிப் போகிறவர்களைக் கண்டால் உள்ளூர பொறாமையும், பிரமிப்பும் வருகிறது இப்போதும்.