குரூப் போட்டோ

எல்லோர் முகங்களிலும் பரபரப்பு. இருக்காதா பின்னே..

மூன்று வருடப் படிப்பு முடிந்து இனி அவிழ்த்து விட்ட கழுதைகளாகப் போகிறார்கள்.. அம்மாவின் மொழியில்.

'இன்னிக்குதான் குரூப் போட்டோ எடுக்கப் போறாங்களாம்..'

யார் பக்கத்தில் யார் நிற்பது என்று பேசிக் கொண்டதில் என் சாய்ஸ் குமார் தான்.

அவன் இல்லாவிட்டால் இந்த பிகாம் படிப்பை வெற்றிகரமாய் முடித்திருக்க மாட்டேன்.

முதல் வருடம் தேர்வு முடிந்து ரிசல்ட் வந்தபோது மார்க் மகா கேவலம்..

புரபசர் ஒவ்வொருவராய் தமது அறைக்கு அழைத்து டோஸ் விட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

என் முறை வந்த போது சாப்பாட்டு நேரமாகி விட்டது. பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது.

மனிதர் விட்டால் தானே..

'உன்னை பத்தி எவ்வளவு பெருமையா நினைச்சேன்.. தெரியுமா.. இந்த காலேஜுக்கு பேர் வாங்கித் தருவேன்னு .. '

வார்த்தைகள் என்னை அறைந்தன..

வெளியே வந்தபோது மற்றவர்களை விட அதிக பாட்டு வாங்கியது நான்தான் என்கிற விவரம் தெரிந்தது.

கொண்டு வந்த டிபன் பாக்ஸ் திறக்க மனசில்லை. அவமானம்.. கூச்சம்..

அப்போதுதான் குமார் வந்து என் அருகில் அமர்ந்தான்.

'கவலைப் படாத.. நாம சேர்ந்து படிக்கலாம்.. '

ஒரு நட்பின் பூர்ண பிம்பம் அப்போதுதான் எனக்கு அறிமுகம்.

என் சிறு பிள்ளைத் தனத்தில் சில நேரங்களில் அவன் எங்கள் வீட்டிற்கு படிக்க வரும் போது 'தலை வலிக்குது ' என்று மறுத்திருக்கிறேன். முகம் சுளிக்காமல்

திரும்பிப் போவான். மூட் இல்லை என்றால் 'நான் படிக்கிறேன் .. நீ கேள் .. போதும்..' என்பான்.

ஒரே ஒரு பர்ஸ்ட் கிளாஸ் .. பதினெட்டு செகண்ட் கிளாஸ்.. அந்த வருடம். அதில் பதினெட்டில் நானும் ஒன்று. குமாரால் சாத்தியமானது.

இன்று குரூப் போட்டோவில் அவனுக்கு பக்கத்தில் நிற்க ஆளைத் தேடினால் காணோம்.. என்ன செய்ய.. கடைசி நிமிடம் வரை அலைபாய்ந்து வேறு வழியின்றி நின்றாகி விட்டது.

கல்லூரி தோட்டத்தின் நடுவில் அமர்ந்திருந்தான். . தனியாக.

'ஏண்டா எங்கடா உன்னைக் காணோம்.. '

'போட்டோக்கு பணம் தர மாட்டேன்னு அம்மா சொல்லிட்டாங்க..'

'அட லூசு.. நான் தந்திருப்பேனே.. உன் பக்கத்துல நிக்க ஆசைப் பட்டேன் டா '

எனது அருமை குமார் மெல்ல சிரித்தான்.. பதில் இல்லை..

அவன் நட்பிற்கு விலையும் இல்லை..

இன்று இந்தப் படத்தைப் பார்க்கும்போது எல்லாம் அதில் நிற்பவர்கள் பற்றி நினைப்பு இல்லை .. நிற்காத குமார் தான் அழுத்தமாய் மனதில் இருக்கிறான்..