அப்புச்சா

புரட்டாசி மாதம் வந்தாலே 'கோவிந்தா' கோஷம் தான். திருப்பதிக்கு நிகராய் ஸ்ரீரங்கமும் களை கட்டி விடும்.

மெயின் கோவிலை விடுங்கள். அது எல்லோருக்கும் தெரியும். அவ்வளவாய் தெரியாத இன்னொரு தகவல்.

பிரசன்னா பள்ளிக் கூடம் பற்றி முன்பே சொல்லியிருக்கிறேன். அதன் இடது பக்கம் எங்கள் பழைய (குடியிருந்த) வீடு. வலது பக்கம் ஒருஅரிசி மில். அதைத் தாண்டி ஒரு வீடு.

இப்போது அந்தப் பக்கம் கிட்டத்தட்ட 90 வீடுகள் உள்ள பன்மாடிக் குடியிருப்பு வந்து விட்டது. க்ஷ வீட்டில் அந்த நாளில் 'அப்புச்சா' என்று ஒருவர். அவர் குடும்பம் குடியிருந்தது.

ஸ்ரீநிவாசர் உபாசனை அவருக்கு. புரட்டாசி கடைசி சனிக்கிழமை திண்டு போல மிகப் பெரிய பந்தம் கொளுத்திக் கொண்டு எட்டு, ஒன்பது மணிக்கு மேல் கிளம்புவார். அதற்கு முந்தைய தினங்களில் விசேஷ பூஜைகள் நடக்கும்.

அவர் நான்கு வீதிகளையும் சுற்றிக் கொண்டு வீட்டிற்குத் திரும்புவார். கிளம்பும்போது சாதா நடை. தெருவில் இறங்கியதும் அப்படியே ஜிவ்வென்று பறக்கிற (அ) ஓடுகிற நடை.

ஆங்காங்கே அவரிடம் தங்கள் கோரிக்கைகளைச் சொல்லி அருள் வாக்கு கேட்பார்கள். 'பெண் கல்யாணம்'.. 'மகன் படிப்பு/வேலை' இத்யாதி.

தீ பெரிதாய் ஜொலிக்க அவர் தெருவில் வரும் போது லேசாய் பயமும் ஒருவித ஆர்வமும் வரும். அவர் பாசிட்டிவாய் சொல்லிவிட்டால் கேட்டவர் முகத்தில் தெரியும் ஆனந்தம் சொல்லில் அடங்காது.

'அவர் பந்தம் எடுத்துண்டு கெளம்பும் போது கேட்கணும்.. அப்பதான் ஆவேசத்துல இருப்பார்' என்று கூட்டம் அவர் வீட்டை மறித்து நிற்கும்.

இத்தனைக்கும் ரொம்ப சின்ன வீடு. பத்துப் பேர் உள்ளே போனாலே தாங்காமல் அழும். மற்ற நாட்களில் வெறிச்சோடி கிடக்கும் வீடு புரட்டாசியின் வருகைக்கு வருடம் முழுக்கக் காத்திருக்கிறதோ என்று தோன்றும். (இப்போது அவர் வம்சத்தில் ஒருவர் பந்தம் எடுப்பதாய்த் தகவல். ஆனால் வேறொரு வீதியில் இருந்து.)

ரொம்பவும் தீவிரமாய் அலசிப் பார்த்தால் மனிதரின் தேவைகள் அப்படி ஒன்றும் பிரமாதமாய் இல்லை. பணம், சொத்து என்கிற தேடல்கள் வெளிப்பார்வைக்குத்தான்.

நான் சொல்வது சராசரி மனிதருக்கு. ஏதோ ஒரு வேலை.. கொஞ்சம் பணம்.. கொஞ்சம் மனைவி.. கொஞ்சம் குழந்தைகள்.. காவிரிக்கரை தகனம்.. முடிந்தபோது உள்ளே மூலஸ்தானத்தில் பள்ளி கொண்ட பெருமாளின் (யாரும் விரட்டாமல்) கடைக்கண் பார்வை.. சொர்க்கவாசல் மிதித்தல்.. இப்படி ஒரு சின்ன லிஸ்ட்டில் அடங்கி விடும். 108 ல் சவாரி செய்யாமல் 'என்னப்பனே ரெங்கா' என்றதும் துளசி தீர்த்தம் பாதி உள்ளே போய் புன்சிரிப்பு மாறாமல் டாட்டா காட்டும் பக்குவம் வந்தால் போதும் என்பதே அபிலாஷை.

என் சின்ன வயசில் (வயசு போட மாட்டேன்.. என்னை விட படிப்பவருக்குத்தான் அதில் ஏகப்பட்ட குழப்பம் வருது) அப்புச்சாவைப் பார்க்கக் காத்திருக்கும் ஜனங்களைப் பார்க்கும்போது 'அவரால் இப்படி இவ்வளவு பேரின் பிரச்னைகளைத் தீர்க்க இயலும்' என்று உள்ளூர உதறும்.

ஆனால் 'உன் பேத்திக்கு நல்ல இடம் அமையும்' என்று அவர் சொன்னதும் புளகாங்கிதமாகிற பாட்டி அடுத்தவருடம் வரை தாக்குப் பிடிப்பாரா.. தெரியாது. அந்த நிமிட நிம்மதியை அப்புச்சாவால் சுலபமாய்த் தர முடிந்தது.

வேலைக்கு போனதும் 'எப்படி கதை எழுதறது.. அதை எப்படி பத்திரிகைக்கு அனுப்பறது' என்கிற ஆலோசனைக்காக வெல்பேர் டிபார்ட்மெண்ட்டில் வேலை பார்த்த நண்பர் அழைத்தார்.

போனதும் என்னைத் தனியே ஒரு அறைக்கு அழைத்துப் போய் கதவைத் தாளிட்டார். மிரண்டு போய் 'அப்படி எதுவும் ரகசியம் இல்லை' என்றேன்.

"தொந்திரவு இல்லாம பேசலாம். பாஸ்கிட்ட கவுன்சலிங்க் கொடுக்கப் போறேன்னு சொல்லிட்டு வந்தேன்" என்றார்.

நான் பார்த்த படிப்பில்லாத அப்புச்சா தான் முதல் "ஆற்றுப்படுத்துபவர்" (வாழ்க தமிழ்)