போபால் - ஓம்காரேஷ்வர்

12 ஜ்யோதிர் லிங்கங்களில் ஒன்று - நர்மதை நதியின் மீது.. ஓம்காரேஷ்வர் ! (தென் இந்தியாவில் ஒரே ஒரு இடம் ராமேஸ்வரம்)

மேலே இருந்து ஏரியல் வியூவில் பார்த்தால் ஓம் போலத் தெரியுமாம்.

போபாலில் இருந்த 300 கிமீ பயணம். காலை ஏழு மணிக்குக் கிளம்பிப் போனோம்.

நடுவில் பாதையைத் தவறவிட்டு 30 கிமீ எக்ஸ்ட்ரா பயணம்.

டிரைவர் அந்த ஊர்க்காரர். வேறெப்படி இருக்க முடியும்.. டவேராவில் ஏழு பேர்.

எங்களில் நன்றாய் ஹிந்தி தெரிந்த ஒருத்தரை டிரைவர் பக்கத்தில் அமர வைத்து மற்றவர்கள் பின்னால்.

டிரைவர் கொண்டு வந்த கேசட்டில் திரும்பத் திரும்ப ஒரே பாடல். நாலு வரி பாடிவிட்டு ஸ்டாண்டர்டாய் ஒரே பல்லவி.

அதே பாட்டை பயணம் முழுக்கக் கேட்டு காது புளித்தே போய் விட்டது.

அதுவும் பின் இருக்கையில் ஸ்பீக்கர் அலற.. வால்யூம் குறைக்கச் சொன்னால் டிரைவருக்குக் கோபம். அவரது பேவரைட் பாட்டு போல!

காதலியிடம் காதலைச் சொன்ன காதலனிடம் அவள் வைத்த டிமாண்ட். ‘உன் அம்மாவின் இதயத்தைக் கொண்டு வா. அப்பதான் உன் லவ்வை ஏத்துப்பேன்’

அவன் ஓடிப் போய் அம்மாவிடம் சொல்கிறான்..

அம்மா தன் இதயத்தை அறுத்துத் தருகிறாள்.. அதை எடுத்துக் கொண்டு ஓடி வரும் போது தடுக்கி விழ.. இதயம் தள்ளிப் போய் விழுகிறது.. அதிலிருந்து அம்மாவின் குரல்..

‘டேய் கண்ணா.. பார்த்துப் போடா.. அடி பட்டுருச்சா’

மா கா தில் .. மா கா தில் .. மா கா தில் .. என்று ஒவ்வொரு பாரா

முடியும்போதும் கோஷ்டி கானம்.

இந்தப் பாட்டை அவரைத் தவிர வேறு யாராலும் ரசிக்க முடியாமல் போனதுதான் பிரச்னை. அவர் இஷ்டத்துக்கு வண்டியை ஓட்டினார்.

’டேய் .. அவர்ட்ட சொல்லு.. நைட் டிரைய்னைப் பிடிக்கணும்னு.. ‘

’ராத்.. காடி.. பக்கட்..’என்று தெரிந்த உடைசல் ஹிந்தியில் சொல்லப் போக.. மா கா தில் இன்னும் அதிக சப்தமாகி.. வண்டி 60 ஸ்பீடுக்கு வந்து விட்டது 100 லிருந்து.

300 கிமீ பயண அலுப்பு நிமிஷத்தில் காணாமல் போனது. நர்மதையின் எழிலில்.

பாலத்தின் மீது நின்று கீழே ஓடும் நதியைப் பார்த்ததும்.. ஆஹா.

அங்கே போய்ச் சேர்ந்த போது மணி இரண்டு. இரவு 9.30க்கு ரெயில். ஒரு பக்கம் படபடப்பு.. இன்னொரு பக்கம் அந்த இடத்தின் ஈர்ப்பு.

மேலே இருப்பது கோவிலுக்குள்ளிருந்து எடுத்த போட்டோ இது. படித்துறை.

கீழே இருப்பது நதியின் இன்னொரு பக்க போட்டோ.

ராஜா மாந்தாதாவின் இருக்கை என்று ஒரு கண்ணாடி அறை.

எனக்கு ஒரு ருத்ராட்சம் கிடைத்தது. உள்ளிருந்த அர்ச்சகர் கொடுத்தார். இத்தனைக்கும் கோவில் போல அல்லாமல் கடைகள்.. வியாபார பரபரப்பு.. என்று ஒரே ரகளைதான்.

அதையும் மீறி என்னவோ ஒரு அதிர்வை உணர்ந்தேன்.

ஓம்காரேஷ்வர் போனது கடைசி நாள். மறுநாள் தமிழ்நாடு எக்ஸ்பிரஸ்ஸில் பயணம். 55 கரப்புகளுக்கு மத்தியில்.. ஏசி வேலை செய்யாமல்.. டாய்லட் தண்ணீர் இல்லாமல்.. சாப்பாடு வாயில் வைக்க முடியாமல்..

இந்த நாட்டை.. மக்களை ஓம்காரேஷ்வர்தான் காப்பாற்ற வேண்டும் !