போபால்-படா தாலா

முதல் நாள் அலுவலக வேலை முடிந்து ஹோட்டலுக்குத் திரும்பியதும் எதிரே இருந்த ஷாப்பிங் மாலுக்கு போனோம்.

திருச்சியில் பார்த்ததை விட மிகப் பெரிய அளவு. ஆறு மாடி. எஸ்கலேட்டர்தான் எல்லா மாடிக்கும். அதைத்தவிர கண்ணாடிகூண்டு லிப்ட்.

50% தள்ளுபடி.. 60%.. 70% என்று ரகவாரியாய் தள்ளுபடிகள். பார்த்ததெல்லாம் ‘தள்ளும்’படிதான் இருந்தது.

கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரம் சுற்றியும் முடியவில்லை. அவ்வளவு பெருசு..

எப்படியும் செலவு வைக்க வேண்டும் என்று தீர்மானித்து, டார்க் ஷோவுக்குள் போனோம்.

பேய் அறை என்று அதைச் சொல்லலாம். கையில் திருப்பதி போல ஒரு பேண்ட் கட்டி இருட்டறைக்குள் அனுப்புகிறார்கள்.

அதற்கு முன் எச்சரிக்கை. இதயபலவீனமுள்ளவர், குழந்தைகள், கர்ப்பிணிகள் வரவேண்டாம் என்று.

ஆ.. ஊ.. என்று பேய் அலறல்கள். சவப்பெட்டி திறந்து வெளியே வந்த உருவம் அந்த அரை இருட்டில் கலவரப்படுத்துகிறது. குறுக்கே எலும்புக் கை நீண்டு மறிக்கிறது. பட படவென பட்டி அதிருகிறது. இத்தனைக்கும் ஐந்து நிமிடம்தான்.

அத்தனை பயமுறுத்தல்கள்.

வெளியே வரும்போது - உள்ளே வரமறுத்து வெளியே நின்ற நண்பர் கேட்டார்.

‘பேய் அனுபவம் எப்படி’

சகோதரி சொன்னார். ‘அது கூடத்தான் இருபது வருஷமா குடும்பம் நடத்தறோமே’

மறுநாள் ‘படா தாலா’ போனோம்.

மிகப் பெரிய ஏரி. போபாலுக்கு குடிநீர் சப்ளை அங்கிருந்துதான்.

ஆறு கிலோமீட்டர் நீளம். அடுத்த கரை தெரியவில்லை.

நீங்களே பாருங்க.. அடுத்த கரை தெரியுதான்னு..

ரகவாரியாய் படகு சவாரி. முதலில் ஸ்பீட் போட்டில் போனோம். அப்புறம் மனசு அடங்காமல் பெடலிங் போனோம்.

நாமே பெடல் செய்து போவதில் ஒரு த்ரில்லிங் தெரிந்தது. நம் படகை மோட்டார் போட் கிராஸ் செய்யும்போது படகில் மோதிய அலை நீரில் படகு ஆடி.. கவிழப் போகும் அபாயம்.. ஆஹா..

‘நீச்சல் தெரியுமா..’ என்று ஒவ்வொருவரைக் கேட்டுக் கொண்டோம்.

எங்கள் நால்வரில் இரண்டு பேருக்கு மட்டுமே தெரியும்.

‘கவலையே இல்லை.. நீ அவன் கையை பிடிச்சுக்க.. நான் இவர் கையைப் பிடிச்சிக்கிறேன்’ என்றேன்.

வாத்துக்கள் ‘கக்.. கக்’ என்று சப்தமிட்டு நாம் போடுகிற பாப்கார்ன் சாப்பிடும் அழகே அழகு.

இருபுறமும் நீர்.. நடுவே நாங்கள்.. மனசு குழந்தையாய் மாறி கும்மாளமிட்டது..

மறக்க முடியாத அனுபவம்.

(பயணம் தொடரும்)