கருப்பு வெள்ளை

கருப்பு வெள்ளை படங்களில் தான் உயிரோட்டம் இருக்கிறது என்று நம்புகிற பலரில் நானும் ஒருவன்.

புகைப்படம் எடுக்க ஆரம்பித்த நாட்களில் அந்நாளைய மனிதர்களை கருப்பு வெள்ளையில் படம் பிடித்து வைத்திருப்பார்கள் .

இப்போது பார்த்தால் காலம் அதன் மேல் அழுத்தி வைத்த தடங்களும் சேர்ந்து அப்போது புலப்படாத அழகும் இப்போது தெரியும்!

அம்மா, அப்பா சேர்ந்து எடுத்துக் கொண்ட புகைப்படம் ஒன்று இன்னொரு உறவினர் மூலம் கிடைத்தது. அப்பா அமர்ந்திருக்க அம்மா ஜம்மென்று அருகில் நிற்கிறார். இந்நாள் நவீன தொழில் நுட்பத்தில் மறு பிரதி எடுத்து (பழைய படம் அங்கங்கே சேதாரம் ஆகியிருந்தது ) லேமினேட் செய்து விட்டோம்.

எந்த உறவினர் வீட்டுக்கு போனாலும் இம்மாதிரி பழைய படங்கள் இருக்கிறதா என்று தேடிப் பார்த்து ரசிப்பது வழக்கமாகி விட்டது.

கல்லூரியில் எடுத்துக் கொண்ட குரூப் போட்டோ நாலு பக்கமும் கரையான் அரித்து முழுமையும் போனபோது (அப்போது பிரேம் செய்து மாட்டும் முன்புத்தி இல்லை) அந்த இழப்பு இன்னமும் வலியாய்..

கருப்பு வெள்ளையும் வண்ணங்களில் சேர்த்திதான் .. ஆனால் அப்படி சொன்னால் 'கலர் இல்லை' என்பது போல மனசுக்குள் ஏன் தோன்றுகிறது?!