ஞாபகம்

காய்கறி சந்தையில் உள்ளே வரும்போதே பார்வை காமராஜ் எங்கே என்று தேட ஆரம்பித்தது.

வழி நெடுக வெண்டை, அவரை, பாகல், வாழைக்காய், உருளை என்று தினுசு தினுசாய் கூடைகள்.

வாங்க வந்தவர்களின் நெரிசல் வேறு. மேலே இடித்துக் கொள்ளாமல் நகர்ந்து நகர்ந்து காமராஜைக் கண்டு பிடித்தேன்.

வாழையிலைக் கட்டுகளின் நடுவே வாழைக்கறை பட்ட காவி வேட்டியுடன் சம்மணமிட்டு அமர்ந்திருந்தான். கையில் நீட்ட கத்தி.

இலைக்கட்டைப் பிரிக்கும்போதே கையும் சேர்ந்து தரம் பார்த்து விடுகிறது காமராஜுக்கு.

நுனி இலையை ஒரு பக்கம்.. ஏடு இன்னொரு பக்கம்.. டிபன் இலை அடுத்த பக்கம்.. உதவாத சிறு துண்டுகள் மறு பக்கம் என்று சரசரவென்று கத்தியால் நறுக்கித் தள்ளினான்.

“வாங்கண்ணா..”

நடுவே எனக்கும் ஒரு வரவேற்பு. கத்தியால் வெட்டிய மாதிரி.

நின்றேன். அவன் தான் வரச் சொல்லியிருந்தான். நாளைக் காலை கிராமத்துக் கோயிலுக்குப் போகவேண்டும். எங்கள் உபயம். பிரசாதம் தருவதற்கு குட்டி இலைகள் வேண்டும். வருடா வருடம் காமராஜ் அவனிடம் கழித்துக் கட்டிய இலைகளை கொடுத்து விடுவான்.

“அம்மா போய் ரெண்டு வருஷம் ஆச்சா.. “

“ம்”

அம்மா பேச்சை எடுத்தாலே தொண்டைக்குள் ஏதோ அடைத்துக் கொள்கிறது.

“என்கிட்டேதான் வாங்கிட்டு போவாங்க.. அதான் அப்பாவைப் பார்த்து சொல்லி இருந்தேன்.. மொத நாள் வந்து வாங்கிக்க சொல்லி”

இரு கை அகல இலைகளாய்ப் பொறுக்கி எடுத்து, 30 தேறும்.. சுருட்டிக் கட்டிக் கொடுத்தான்.

“எவ்வளவுப்பா”

என்னைக் கைக்குழந்தையைப் பார்ப்பது போல பார்த்தான்.

“அம்மாக்கு கொடுக்கறது.. எடுத்துகிட்டு போண்ணா”

நகர யத்தனித்தவனை ஒரு கத்தி வார்த்தை நிறுத்தியது.

“ஒரு நிமிஷம்”

“பங்குனி உத்திரத்திற்கு கோவிலுக்கு பணம் கொடுப்பாங்க அம்மா.. அதோ தெரியுதே அந்த திருமாளிகைல.. “

“ம்.. தெரியும்..”

“வேற யார்கிட்டேயும் தர வேணாம்.. “

அம்மா இருந்த போது கிண்டல் செய்திருக்கிறேன்.

‘உன் புரோகிராம் எல்லாம் காமராஜ் சொல்றான்.. நாளைக்கு சென்னை உன் ரெண்டாவது பிள்ளைட்ட.. அடுத்த வாரம் உன் பெண் வரா ஊர்லேர்ந்து.. உனக்கு நேத்து வயிறு சரியில்ல.. இன்னும் டாக்டர்கிட்ட போகல.. இப்படி உன் சமாச்சாரம் எல்லாம்.. நான் புள்ளையா.. இல்ல அவனான்னு தெரியல..”

கேலியில் ஆரம்பித்து முனகலில் முடிந்தது.

‘அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லடா.. அவன் வம்பிழுக்கறான் உன்னை..’

‘கடை ரமேஷும் சொல்றானே.. ‘

அம்மா பேசாமல் இருப்பாள்.

வீட்டை விட்டு கிளம்பினால் அம்மாவின் சாம்ராஜ்யம் பெருசு. வாழைக்காய் கொண்டு வருகிற பரிமளாவுக்கு கல்யாண பட்சணம்.. புடவை.. பிளவுஸ் பிட்.. கடை ரமேஷின் அம்மாவுடன் கவுன்சலிங்.. (வேறெப்படி சொல்ல.. அவர்கள் வீட்டு விவகாரம் எல்லாம் சொல்லி அம்மா அதற்கு தனக்குத் தெரிந்த உபாயங்கள் சொல்ல.. )

எப்படியும் 100 பிரசவங்களுக்கு கூட போயிருப்பாள். யார்.. எந்த வீடு எதுவும் தெரியாது.

‘அம்மா.. வலி எடுத்துருச்சு’ என்று வந்து நின்றாலே போதும்.

டாக்டரிடம் கூட்டிப் போவதில் இருந்து டிஸ்சார்ஜ் ஆகி வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்து.. லேகியம் கிளறி ( அந்த லேகியம் சூப்பர் டேஸ்ட்.. அம்மா எனக்கு .. என்று கேட்டு வாங்கி சாப்பிடுவோம்) பத்திய சமையல் சொல்லி..

‘ரெண்டாவது கூட படிக்கல.. ஆனா டாக்டரா இருக்க.. போலி டாக்டர்னு பிடிச்சுக்க போறாங்க’ எங்கள் கிண்டல் அம்மாவைப் பாதிக்காது.

”அப்பா எப்படி இருக்கார்”

சத்தம் கேட்டுத் திரும்பினால் அப்பாவின் நண்பர் எதிரில் நின்றார்.

“ம்”

“நடமாட்டமே காணோம்”

“ரொம்ப வெய்யிலா இருக்கா.. அதான் “

“ பார்த்துக்கோ.. “

“ம்”

“மனுஷா இருக்கும்போது நாம அலட்சியமா இருந்துடறோம்.. போனபிறகுதான் ஃபீல் பண்றோம்.. அம்மாதான் போயிட்டா.. அப்பாவை அலட்சியமா விட்டுராதே”

காமராஜும் சேர்ந்து கொண்டான்.

“அப்பாவை பத்தி அம்மா சொல்லிகிட்டே இருப்பாங்க.. அவரை பார்த்துகிட்டாலே அம்மா ஆசிர்வாதம் உனக்குக் கிடைச்சிரும்ணா..”

தலையாட்டிவிட்டு நடந்தேன்.

வீட்டுக்குள் நுழையும் போது எதிரில் ஹாலில் அம்மா போட்டோ.

‘உன்னை ஞாபகம் வச்சிருக்க மாதிரி.. என்னை வச்சிருக்க மனுஷாள நான் சேர்த்திருக்கேனாம்மா..’

அந்தக் கேள்வி பிரும்மாண்டமாய் என் எதிரில் நின்று கேலிப் புன்னகையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.