லைப்ரரி

ஸ்ரீரங்கம் முனிசிபல் அலுவலகம் அருகில் லைப்ரரி .. பூங்காவின் உள்ளே கடைசியாய் கட்டிடம்.

கல்லூரி நாட்களில் வாரந்தவறாமல் போய் புத்தகம் எடுப்பேன். அப்போது தெரியவில்லை .. பின்னொரு நாளில் என் புத்தகமும் அங்கிருக்கப் போகிறது என்று.

பூங்கா ஓய்வுபெற்றவர்களின் சுக வாசஸ்தலமும் கூட. குடை போல் கவிழ்ந்திருந்த இடத்தில் அடியில் சிமென்ட் பெஞ்சுகள். பெரும்பாலும் அரசியல் பேச்சு. அதை எந்த அரசியல்வாதியாவது கேட்டால் மானஸ்தனாய் இருந்தால் தொங்கி விடுவான் முழம் கயிற்றில். ஆனால் அப்படி ஒரு அதிர்ஷ்டம் நமக்கு இல்லை.

அறுபது பிளஸ் இத்தனை ஆங்காரத்துடன் இருக்கலாமா .. என்கிற படபடப்பு வந்து விடும். பொறி பறக்க அவர்கள் பேசும்போது. பேசுகிற இருவரை மற்றவர்கள் வந்து விலக்கும் போது திமிறுகிற காட்சி கண்கொள்ளாதது.

'என்ன அப்பு .. இவ்வளோ கோபம்.. '

'பின்ன என்ன மசிருக்கு அவன் பேசுறான் '

'விடுங்க.. நாம பேசி என்ன ஆகப் போவுது'

'பேசுனா ஒரு நியாயம் இருக்கணும்'

மெல்ல இருட்டுத் திரை இறங்கும். எட்டு மணிக்கு மேல் அங்கிருக்க இயலாது. ஒவ்வொருவராய் எழுந்திருக்க மனதின்றி ஊர்ந்து போவார்கள்.

வீடு திரும்பியதும் அவர்களை ஒரு வெறுமை தாக்கப் போகிறது.. மறுநாளின் விடியலுக்காய் காத்திருக்கவேண்டும்.

மற்றவர்கள் நகர்ந்ததும் சண்டையிட்ட இருவரும் கடைசியாய் போவார்கள்.

கீழே மஞ்சள் சரக்கொன்றை சிதறி நடைபாவாடை விரித்திருக்கும். அதன் மணம் சற்று காட்டமாகவே மூக்கில் இறங்கும்.

ஒருத்தர் தடுமாற அடுத்தவர் கை பிடிப்பார்.

'ஏலே .. பார்த்து..'

'ம்..'

'கணேசனும் போயிட்டான்.. ஒரு வருஷம் பெரியவனா ? '

'ஆமா'

'போன வருஷம் ஆறு பேர் இருந்தோம்.. மார்கழி மாசம் கோபால் போனான்..'

'ம்'

கண்கள் மறைத்த அந்த அரை வெளிச்ச மயக்கத்தில் ஒருவர் இன்னொருவரை பார்த்து கசிந்தது அவரவர் மனசுக்கு மட்டுமே புரிந்திருக்கும்.

'போடா.. எதுக்கு நாம சந்திச்சு பழகினோம்.. இப்படி பொசுக்குனு பிரிஞ்சு போகவா'

வாசல் கேட்டு மூடி இருக்கும். சுழல் கதவில் நுழைந்து வெளியே வரும்போது கொஞ்சம் குழந்தைத்தனம் எட்டிப் பார்க்கும்.

'பென்ஷன் வாங்க என்னிக்கு போற '

'சொல்றேன்.. உன்னை விட்டு போக மாட்டேன்..'

இரு திசைகளில் பிரிந்து அவர்கள் போகும் போது ஆண் பெண் காதல் எல்லாம் சற்றே அலட்சியமாய் தெரியும்.. அப்போது!