தோழர் ராகவன்

அப்பா ஓய்வு பெறப் போகிறார் என்பது எங்கள் வீட்டில் ஒவ்வொருவருக்கு ஒவ்வொரு விதமாய் ம்னதில் இறங்கியது.

அம்மாவிடம் லேசான நடுக்கம் தெரிந்தது.

நாங்கள் (நான், ஒரு தம்பி, இரு தங்கைகள்) படிப்பு செலவு.. மளிகை, வாடகை, பால், காய்கறி..துணிமணி..

அப்பாவின் சம்பளத்தை இதுவரை யாரும் முழுசாக பார்த்ததில்லை. வாங்கிய கடனுக்குப் பிடித்தம் போக கையில் வருவது வெகு அல்பம்.

குனிந்த தலை நிமிராமல் போய் வரும் அப்பாவுக்கு அத்தனை சாமர்த்தியம் இல்லை.

‘என்ன பண்ணப் போறேனோ.. ‘

அம்மா உபரியாய் தாயார் சன்னிதியை சுற்றி விட்டு வந்தாள். சக்கரத்தாழவாருக்கு எள் முடிச்சு விளக்கு ஏற்றினாள். காட்டழகிய சிங்கரிடம் முறையிட்டாள். கடைசியாய் எப்ப்வம் கடன் கொடுக்கும் குட்டி ஸ்வாமியிடம் பணம் வாங்கிக் கொண்டு வந்தாள்.

சாத்தாரவீதியில் குண்டானை அடகு வைத்து வாங்கிய தொகை க்ஷண நேரத்தில் காணாமல் போனது.

அன்றிரவு சமையல் முடிந்ததும் அப்பா அம்மா பேசியதைக் கேட்டேன்.

“ரிடையர் ஆகற அன்னிக்கு வரவங்களுக்கு ஏதாச்சும் சாப்பிடப் போடணும்”

இது அப்பாவின் தழைந்த குரல்.

“அப்படியா.. வெறும் காபி போதாதா”

“இல்லடி.. ஆபிஸ்ல இருந்து கொண்டு வந்து விடுவா.. வெறும அனுப்பினா நல்லா இருக்காது”

“சரி.. “

“கதம்பம்.. தயிர் சாதம் அக்கார அடிசில் “ மெனுவையும் சொல்லி விட்டார்.

அம்மாவுக்குள் பீதி சூறாவளியாய் சுற்றிக் கொண்டிருந்தது கண்களில் தெரிந்தது.

அம்மாவின் அடுத்த பதிலை எதிர்பார்க்காமல் அப்பா கெட்டி ஜமக்காளத்தினுள் சுருண்டு மறைந்து விட்டார்.

சாயங்காலம் என்னையும் ஆபிசுக்கு வரச் சொல்லி இருந்தார். பட்டா கொடுத்த கேமிரா என் கையில்

இருக்கையில் அமர்ந்த கோலம்.. சகாக்களுடன்.. அப்புறம் பிரிவு உபசார விழாவில்.

வழக்கத்தை விடவும் இன்னும் குறுகி அமர்ந்திருந்தார். எப்போதும் போல பாராட்டுகள். சால்வை. மாலை.

“இவர்ட்ட நாம கத்துக்க வேண்டிய ஒரு நல்ல விஷயம் இருக்கு.. யூனியன் எப்ப போராட்டம் அறிவிச்சாலும் தவறாம கடைசி வரை கலந்துகிட்ட நல்ல குணம்..”

இடைவெளி விட்டு.. “தோழர் ராகவன்”

“வாழ்க” பல குரல்கள் ஒலித்தன.

அப்பாவுக்கு மட்டும் அல்ல எனக்குள்ளும் ஏதோ அதிர்ந்தது.

கீழ அடையவளைந்தான் தெரு போஸ்ட் ஆபிசில் இருந்து ஊர்வலமாய்க் கிளம்பி “தோழர் ராகவன் “ “வாழ்க” என்று கீழச்சித்திரைவீதி வரை வந்தார்கள். நூறு பேருக்குக் குறையாது.

அம்மா என்ன செய்தாளோ.. எப்படி சமாளித்தாளோ.. அத்தனை பேரும் சாப்பிட்டு வாசல் திண்ணையில் வைத்திருந்த நாலைந்து கவுளி வெற்றிலையும் காலியாகி..

இரண்டு கூடை நிறைய எச்சில் இலைகள். காபி கப்புகள்.

ஆறு சால்வைகளை அம்மா மடித்து வைத்தாள் அப்புறம். தோழர் கண் கலங்கி இன்னமும் மைக் ஒலியிலிருந்து மீளாமல் திண்ணையில் யாருடனோ பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

தற்செயலாய் அம்மாவின் கழுத்தைப் பார்த்தேன். கட்டக் கடைசியாய் இருந்த இரண்டு பவுன் செயின் காணாமல் போயிருந்தது. உள்ளே பூட்டப்படாத பெட்டியினுள் சாக்லேட் டப்பாவில் அடகுக் கடை ரசீது அப்புறம் பார்க்க நேரிட்டது.

“அம்மா”

“என்னடா”

பசங்கள் நாலு பேரும் சுற்றி நின்றோம்.

“தோழி லட்சுமி”

“வாழ்க”

அம்மாவின் அந்தச் சிரிப்புக்கு எந்த நகைக் கடையை வேண்டுமானாலும் கொள்ளை அடிக்கலாம். தப்பே இல்லை!