குட்டி நாய்

அலுவலக வாசலில் பஸ்ஸை விட்டு இறங்கியபோது மழை விட்டபின்னும் மழை!

வழக்கம் போல குடை எடுத்துப் போகவில்லை.

“வரீங்களா” என்று கேட்ட நல்ல உள்ளத்தைப் பார்த்து புன்சிரித்து தூறலை மேலே வாங்கி நடந்தேன்.. இல்லை.. நின்று விட்டேன்.

நாலடி முன்னால் அந்த நாய்க்குட்டிகள். கறுப்பு, பிரவுன், வெள்ளை என்று எல்லா காம்பினேஷனிலும்.

மொத்தம் ஐந்து. மழையில் ‘ஙீ’ என்று குரல் கொடுத்துக் கொண்டு தடதடவென இறங்கிப் போகும் எங்களைப் பார்த்து மிரண்டு போயிருந்தன.

காலை ஒன்பது மணி மீட்டிங்.. கைவசம் பெண்டிங் வேலைகள் என்னை உள்ளே மானசீகக் கயிறு போட்டு இழுக்க போய் விட்டேன்.

பத்தரை மணிக்கு ஸ்ரீதர் ‘இளநி’ குடிக்க வரியா என்று ஆசை காட்ட வெளியே வந்தோம்.

மழை விட்டிருந்தது. இளநீர்க்கார பெண்மணி எப்போதும் போல நிறைய நீர் வைத்திருந்த இளநியை தேடிப் பிடித்து ஸ்ரீதரிடம் கொடுத்து விட்டு எனக்கு ஒரே உறிஞ்சலில் காலியாகும் அரை சொட்டு தேங்காயைக் கொடுத்தார்.

“இன்னொன்னு சாப்பிடலாமா” என்று அவன் உற்சாகமாய் கேட்க நான் நாலு பேருக்கு தொகையல் அரைக்கும் அளவுக்கு கை நிறைய கிடைத்த தேங்காயை பசக் பசக்கென்று மென்று கொண்டிருந்தேன்.

அப்போதுதான் ஒரு நாய்க் குட்டி ஓடிவந்தது. தேங்காய் சாப்பிடுமா என்கிற சந்தேகத்துடன் நான் பார்க்க.. இள்நீர் சொன்னார்.

“டீதான் தர முடியுது.. யாரோ கொண்டு வந்து இங்கே விட்டுட்டு போயிட்டாங்க”

அட.. ஆமாம்ல. குட்டிக்கு எப்படி தேங்காய் தர முடியும்..

“அஞ்சு குட்டிங்க”

இளநீருக்கு பணம் கொடுத்து விட்டு கிளம்பி விட்டோம். மறுநாள் மூன்று குட்டிகள் கண்ணில் பட்டன.

“நேத்தே ஒண்ணு செத்துப் போச்சு.. குளிர்ல விரைச்சு. இன்னிக்கு காலைல ஒண்ணு” என்றார் இள்நீர்.

ஹா. மனசுக்குள் ஒரு மளுக் கேட்டது.

அடுத்த இரு நாட்களில் ஒரே ஒரு கறுப்பு நாய்க்குட்டி மட்டும் மிச்சம். தனியே அது எங்கள் பாதையைத் தவிர்த்து இடைவெளிகளில் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறது.

யார் பெற்ற குட்டிகளோ.. அம்மா என்ன ஆனாளோ.. கூடப் பிறந்தவர்களும் போயாச்சு. இன்று அது தனி மரம்.

வாழ்க்கை அதன் மேல் அழுத்தமாய் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

இலக்கின்றி அதன் விட்டேத்தியான நடையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன் கொஞ்ச நேரம்.

சில நேரங்களில் சுலபமாய் மூடு அவுட் ஆகமுடிகிறது எனக்கும்.